Mijn ervaring
Geraakt worden
Ik ben in mijn leven een aantal keren tegen de welbekende muur gelopen. Toen ik 20 jaar geleden aangereden werd tijdens het hardlopen had ik een fikse hersenschudding. Door alle klachten van overprikkeling, concentratiestoornissen moest ik een studie die ik naast mijn werk deed stoppen. Ik heb toen hard gewerkt om te herstellen. Op mijn werk mijn best doen: tijd contingent reïntegreren, met toename van klachten en me niet gehoord voelen. Toch doorgaan met het advies van de arbo. Thuis keurig op tijd uit bed, op tijd naar bed, schema's bijhouden van wat trieerde, wat helpend was. Met als mijn overall conclusie: tandje erbij, want het moet op deze manier wel kunnen, dus ik doe blijkbaar nog niet genoeg mijn best. Signalen van overprikkeling door geluid, licht, niet toekomen aan huishoudelijke zaken, geen boodschappen doen (maar echt wel weten dat ik naar de winkel moest). Waar ik goed in was: Telkens op mijn tandvlees mezelf ergens toe dwingen.
Mind over mattter
Ik had geen idee hoe ik me beter moest voelen. Want 'men' had goede adviezen en ik wist het niet meer. Ik had vooral geen idee hoe ik me voelde, wilde vooral beter zijn en terug naar me goed voelen. Na bij verschillende reguliere en alternatieve hulpverleners geweest te zijn kwam ik er achter dat ik het echt helemaal snapte wat er gaande was met me (trauma reactie, mijn verleden, verzin het maar, je weet vast wat ik bedoel). Gelukkig ontdekte ik ook dat ik er via mijn hoofd niet uit zou komen.
Dat heeft geleid tot wat ik nu aanbied: het hoofd wil informatie, en het lichaam wil dat ook. Ik spreek inmiddels beide talen: die van het hoofd en die van het lichaam, kan zo mogelijk onderbouwen wat ik doe met wetenschappelijke kennis. Soms ook niet. Want dan weet het lichaam dat het goed is en werken we embodied, of, zoals ik dat zou zeggen: met het lichaam.
Matter over mind
De vorm, het lichaam is traag, het denken snel. Toen ik dat helder had, begon mijn eigen hersteltraject: via het lijf, het werkelijke voelen wat er gebeurde in mijn lichaam en met de bijhorende emoties die eindelijk ruimte kregen. Ik had nog de illusie dat als ik het kon voelen en benoemen dat dat een soort van wondermiddel was en dat dan ik direct weer 'heel' zou zijn.
Helaas. Hersteltijd laat zich niet dwingen of manipuleren. Er zijn geen short cuts of magische trucjes. Een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is het kunnen zijn met ongemak. Het ongemak van niet weten wanneer ik me beter voel, of van het niet weten wat ik moet doen. Van het pijnlijke besef dat ik echt nooit meer die sportprestaties kan leveren en dat ik die nieuwe studie niet op de oude manier naast mijn werk kan doen. En langzaam leerde ik, leer ik nog steeds, dat als ik erbij blijf, met hoe het op dit moment met me is, ik het goed heb. Natuurlijk met ook normale zorgen en piekeren, of met tegenslagen. Ik heb hoop, dromen en verlangens, die passen bij wie ik nu ben. Durf me te laten raken door het leven, en weet dat ik het red, goed en niet goed kan hebben, maar vooral dat ik niet stuk ben en altijd precies goed genoeg voor dat moment.