Visie
Je bent niet stuk en hoeft niet gefixt te worden
Soms brengt het leven je tot stilstand. Niet omdat je daar zelf voor gekozen hebt, maar omdat er iets gebeurt in je leven waar je niet omheen kunt. Een levensveranderende gebeurtenis. Een ongeluk, een relatiebreuk, een ziekte met grote gevolgen voor wie jij dacht dat je was en wie je niet meer kunt zijn, nu. Een burn-out die jij niet aan zag komen, of een grote droom die uit elkaar spat door welke oorzaak dan ook.
Over het algemeen willen we allemaal snel weer de oude zijn in zo'n situatie, doen daar ons best voor en gaan hard aan het werk om snel terug te komen bij wie we waren, wat we deden, zodat we het leven weer 'normaal' kunnen oppakken.
Vaak leidt dit tot je best doen om beter te worden. Juist omdat je nog nooit in deze situatie bent geweest, heb je geen idee wat je nodig hebt. Je wilt vooral dat dit voorbij is, en je grijpt alles aan om daar te komen. Stil staan om te checken wat je nodig hebt wat er nu goed voor je zou zijn gebeurt meestal niet. Op dat moment weet je niet meer wat er nu goed voor je is, laat staan dat je dat kunt voelen.
Waar gaat het nu écht over?
- Herkenning en erkennen van waar het over gaat.
- Stilstaan, vertragen waardoor er ruimte komt voor wat nieuws.
- Het antwoord niet weten en het ongemak daarvan leren verdragen.
- Via coaching, beweging, creativiteit en mildheid voor jezelf/zelfcompassie nieuwe vaardigheden aanbieden.
- Het ontdekken van persoonlijk praktische handvatten die IN het moment van overbelasting en stress toegepast kunnen worden.
Veel trajecten op het gebied van preventie, vitaliteit, verzuim en herstel na ziekte worden vooral ingestoken op kennis geven over wat er gaande zou zijn. Het idee dat een werknemer niet weet wat hij zou kunnen doen om te herstellen is wellicht achterhaald in deze tijd van social media en allerlei bronnen die adviezen geven.
Vaak weet iemand precies wat er nodig is, maar krijgt het niet voor elkaar om dit in te passen in het dagelijkse leven/werk, of strookt dit niet met wat er daadwerkelijk nodig is omdat het je best blijven doen en vooral veel nadenken en jezelf bekritiseren in de weg zit.
Nog harder je best doen helpt niet
Het is niet een kwestie van nog harder je best doen. Als het lichaam of je hoofd het even laat afweten, kun je het niet dwingen om anders te zijn dan dat het is. Dus dat stil staan en die pas op de plaats is belangrijk. Zodat je eerst kan voelen en benoemen wat er gaande is.
Je hebt al veel aan je hoofd en je bent vooral druk bezig om beter te worden. Je bent je best aan het doen om te ontdekken wat niet goed voor je is maar vooral wat je kunt doen om beter te worden. Vaak heeft herstellen te maken met grenzen. Grenzen kennen, verkennen, grenzen weten, kunnen aangeven, durven aangeven. Soms juist grenzen negeren om verder te kunnen, en ontdekken die grens eigenlijk geen grens was maar angst of niet weten hoe. Soms ontdekken dat er een nieuwe grens is.
Het idee dat je zelfredzaam dient te zijn als 'zieke' en dat je 'in the lead' moet zijn, kost bakken met energie. En juist dat is vaak het knelpunt: die energie is nodig voor je herstel. Daar mag je best wat hulp bij krijgen. Natuurlijk ben je zelfstandig en kun je prima voor jezelf zorgen. Maar als je opeens wordt geconfronteerd met iets in je leven wat de reguliere gang van zaken omver gooit, is het fijn dat je het niet in je eentje hoeft te doen.
Het is ook niet raar dat je niet precies weet hoe je dit moet aanvliegen. Vandaar dat het fijn is dat er een professional naast je staat die je daarbij helpt. Niet het invult voor jou, maar je wel bewust kan maken van wat er lijkt te spelen. Iemand die je stimuleert, helpt en bekrachtigt vanuit oprechte aandacht.
Mind over matter versus matter over mind
Het mind over matter principe is wat mij betreft achterhaald. Op een bepaald moment in je leven weet je echt wel hoe het zou moeten, dus het ligt niet aan die “mind” of aan dat je niet genoeg je best doet. Hoe het zou moeten is vaak hoe je het geleerd hebt: volgens de gangbare normen, of wellicht volgens jouw intrinsieke waarden.
Het probleem is dat alles wat je weet over je knelpunt, -die situatie waarin je vastgelopen bent, dat ongeluk dat je gehad hebt, die ziekte die je leven op dit moment op de kop zet-, niet helpt. Je kunt benoemen dat het trauma is, dat het normaal is dat je je zo voelt, maar zodra je in je pijn of ”jouw gedoe” terecht komt, wil je ervan af of ga je harder werken, meer je best doen.
Behalve je best te doen om nog beter te zijn, nog harder te werken, kan het ook zijn dat je meer je best doet om je juist te ontspannen, beter voor jezelf te zorgen. Vaak gebeurt dat voor jezelf zorgen dan na je werk, nadat je ergens in je agenda een massage gepland hebt, of een gezellig etentje met vrienden. Maar in het moment zelf, daar waar je in de stress schiet, tja, dat moment probeer je zo snel mogelijk op te lossen, misschien zelfs wel te overleven.